Δημοσίευμα “έκπληξη” αναπαράγουν τα ρωσικά ΜΜΕ το οποίο μιλά “για νέο πόλεμο στην Ευρώπη” αναφερόμενο σε Ελλάδα και Τουρκία. Και όμως, το δημοσίευμα δεν είναι ρωσικό, αλλά προέρχεται από ένα από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της Νέας Ζηλανδίας.
Το άρθρο υπογράφει ο Δρ Oliver Hartwich, Εκτελεστικός Διευθυντής της New Zealand Initiative, ενός γνωστού think tank της χώρας. Ο τίτλος του είναι “Γιατί ο επόμενος πόλεμος της Ευρώπης θα μπορούσε να είναι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας”.
Το άρθρο παρουσιάζει ενδιαφέρον καθώς αναφέρει πως η Ελλάδα θα ηττηθεί στρατιωτικά αλλά η οικονομία της Τουρκίας θα διαλυθεί και η χώρα θα απομονωθεί. Μήπως αυτό επιδιώκουν κάποιοι κύκλοι;
Η Νέα Ζηλανδία πάντως συμμετέχει στο πρόγραμμα παρακολούθησης και κατασκοπείας με την ονομασία “Πέντε Μάτια” μαζί με Αυστραλία, Καναδά, Ηνωμένο Βασίλειο και Η.Π.Α. Συνεπώς, έχει πρόσβαση σε πληροφορίες απ όλη την Γη και πιθανότατα εξετάζει τα ελληνοτουρκικά ως τμήμα μιας ευρύτερης ανάλυσης περί ΝΑΤΟ-Κίνας/Ρωσίας.
Οι Ρώσοι αναπαράγουν το άρθρο σημειώνοντας πως αυτό είναι «Κακό σενάριο για το ΝΑΤΟ» και τονίζουν πως “δεν είναι το πρώτο δημοσίευμα στον ξένο Τύπο για το ενδεχόμενο ελληνοτουρκικής στρατιωτικής σύγκρουσης”. Οι Ρώσοι αναφέρονται προφανώς στις δικές τους εκτιμήσεις.
“Γιατί ο επόμενος πόλεμος της Ευρώπης θα μπορούσε να είναι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας”
“Μπορεί να είναι δελεαστικό για τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν να ξεκινήσει έναν πόλεμο εναντίον της Ελλάδας για να αποσπάσει την προσοχή από την εσωτερική πολιτική και τον πληθωρισμό, αλλά ακόμα κι αν η Τουρκία κερδίσει στρατιωτικά, θα αποσταθεροποιήσει περαιτέρω την οικονομία της και θα απομονωθεί περισσότερο από άλλα μέλη του ΝΑΤΟ.
Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι ένας πόλεμος. Ή, ακριβέστερα, ένας άλλος πόλεμος. Καθώς μπαίνουμε στον πέμπτο μήνα της επιθετικότητας της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο πληθωρισμός εκτινάσσεται στα ύψη και η κρίση του ευρώ έχει ξαναρχίσει.
“Ένας ακόμη πόλεμος είναι στον ορίζοντα”
Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ένας ακόμη πόλεμος είναι στον ορίζοντα. Θα ήταν ακόμη και μια σύγκρουση μεταξύ δύο μελών του ΝΑΤΟ. Αναφέρομαι στην Ελλάδα και στην Τουρκία φυσικά. (Ή Türkiye, όπως θέλει τώρα να λέγεται η χώρα.)
Αν υπάρχει μια παραδοσιακή έχθρα στις διεθνείς σχέσεις, αυτή είναι αυτή μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Η σύγκρουσή τους χρονολογείται περισσότερο από μισή χιλιετία, γεγονός που την καθιστά παλαιότερη από τα δύο σύγχρονα κράτη της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Η ιστορία είναι η εξής: Τον 15ο αιώνα, η Οθωμανική και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία αγωνίστηκαν για κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο. Μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, οι Έλληνες αναγκάστηκαν να έχουν στάτους μειονότητας για αιώνες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ακόμη και μετά την ανεξαρτησία της Ελλάδας και την αναγνώριση της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1830, η εχθρότητα συνεχίστηκε. Πριν από εκατό χρόνια, ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1919-1922 έληξε με ελληνική ήττα καθώς και εθνοκάθαρση και επανεγκατάσταση και στις δύο πλευρές.
Μετά από αυτή την ταραχώδη ιστορία, ήταν ένα μικρό θαύμα που οι δύο χώρες σχημάτισαν φιλικές σχέσεις που τις οδήγησαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ το 1952.
“Οι εχθρότητες επέστρεψαν”
Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 οι παλιές εχθρότητες επέστρεψαν. Πρώτον, για το ποιος ελέγχει την Κύπρο και στη συνέχεια όλο και περισσότερο για την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους στην περιοχή. Όλα αυτά διαδραματίζονταν πάντα με φόντο μια μακροχρόνια πολιτιστική αντιπαλότητα.
Η ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι τόσο παλιά που αποτελεί σχεδόν μέρος της ευρωπαϊκής λαογραφίας. Ωστόσο, η κλιμάκωση της ρητορικής τις τελευταίες εβδομάδες είναι ακραία, ακόμη και με τα συνηθισμένα της πρότυπα. Το timing ήταν επίσης έκπληξη.
Όταν ο Πούτιν ξεκίνησε την επιθετικότητά του κατά της Ουκρανίας, υπήρξε μια σύντομη στιγμή που φαινόταν ότι τόσο η Αθήνα όσο και η Άγκυρα είχαν θάψει το τσεκούρι. Αντί για τη συνηθισμένη τους διαμάχη, μπόρεσαν για μια φορά να σταθούν μαζί και να αντιμετωπίσουν τη ρωσική εισβολή ως μέλη του ΝΑΤΟ.
Στη συνέχεια, όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, έδωσε μια ομιλία και στα δύο σώματα του Κογκρέσου των ΗΠΑ στις 17 Μαΐου. Ήταν μια ομιλία στην οποία κυριάρχησαν ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, κυρίως η σημασία των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα για τον εφοδιασμό της Ουκρανίας με όπλα.
Ο Μητσοτάκης όμως δεν σταμάτησε εκεί. Αντίθετα, τάχθηκε υπέρ της απόκτησης του μαχητικού αεροσκάφους F-35 stealth από τις ΗΠΑ – και κατά του να επιτραπεί στην Τουρκία να αναβαθμίσει τα αεροσκάφη F-16 με νέους πυραύλους, ραντάρ και ηλεκτρονικά.
Στην ομιλία του, ο Μητσοτάκης είπε:
«Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το ΝΑΤΟ σε μια στιγμή που η εστίασή μας είναι να βοηθήσουμε την Ουκρανία να νικήσει την επιθετικότητα της Ρωσίας είναι μια άλλη πηγή αστάθειας στη Νοτιοανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ. Και σας ζητώ να το λάβετε υπόψη σας όταν λαμβάνετε αποφάσεις αμυντικών προμηθειών σχετικά με την Ανατολική Μεσόγειο».
Η Άγκυρα δεν άργησε να απαντήσει. Ο Πρόεδρός της, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έγραψε στο Twitter: «Προειδοποιούμε για άλλη μια φορά την Ελλάδα να αποφύγει όνειρα, δηλώσεις και ενέργειες που θα οδηγήσουν σε τύψεις, όπως έκανε πριν από έναν αιώνα».
Η απειλή του πολέμου μπορεί να μην είναι προφανής εκτός εάν κάποιος είναι εξοικειωμένος με την ιστορία της σύγκρουσης. Το «πριν από έναν αιώνα» αναφέρεται στον τελευταίο ελληνοτουρκικό πόλεμο. Η γραμμή «οδήγησε στη λύπη» ήταν ένας υπαινιγμός ότι η Ελλάδα έχασε.
“Εφιαλτικό σενάριο για το ΝΑΤΟ”
Με άλλα λόγια, αντί να έρθουν πιο κοντά ενόψει του πολέμου της Ουκρανίας, η Ελλάδα και η Τουρκία απομακρύνονται περισσότερο.
Αυτό είναι ένα εφιαλτικό σενάριο για το ΝΑΤΟ. Είναι το αντίθετο από αυτό που θα ήλπιζε. Η Τουρκία και η Ελλάδα που βρίσκονται στην ίδια σελίδα θα συνέβαλαν στη συλλογική ασφάλεια της συμμαχίας στη Μεσόγειο.
Στα χρόνια πριν από τον πόλεμο της Ουκρανίας, η Ρωσία και η Κίνα έγιναν πιο ενεργές στην Ανατολική Μεσόγειο με οικονομικές πρωτοβουλίες. Για να αντιμετωπιστεί αυτό θα απαιτούσε μια νέα Τουρκία και Ελλάδα να βρουν έναν τρόπο να ζήσουν μαζί – μια πιθανότητα που τώρα φαίνεται λιγότερο πιθανή.
Πώς θα τοποθετηθούν τα μέλη του ΝΑΤΟ σε αυτή τη σύγκρουση; Αυτή τη στιγμή, η πλειοψηφία των μελών του ΝΑΤΟ υποστηρίζει την Ελλάδα. Ή ίσως ακριβέστερα, είναι εναντίον της Τουρκίας.
Ο Ερντογάν έχει εκνευρίσει τη Δυτική Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια. Ο ρόλος που έπαιξε στις διάφορες προσφυγικές κρίσεις είναι αμφίβολος. Η εσωτερική του οικονομική πολιτική είναι καταστροφική. Η σχέση του με τη Ρωσία είναι εδώ και καιρό ασαφής.
“Μπορεί να ξεκινήσει πόλεμο ο Ερντογάν – Οι αιτίες”
Δεν είναι περίεργο που τα περισσότερα μέλη του ΝΑΤΟ τάσσονται στο πλευρό της Ελλάδας σε αυτή τη σύγκρουση. Οι ΗΠΑ ήταν παραδοσιακά στο πλευρό της Ελλάδας ούτως ή άλλως. Ανεξάρτητα από το πώς θα τοποθετηθούν τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ, το πιο σημαντικό ερώτημα είναι πώς θα χειριστεί αυτή την κρίση ο Τούρκος πρόεδρος.
Είναι μια δύσκολη κατάσταση για τον Ερντογάν. Το επόμενο έτος, θα αντιμετωπίσει προεδρικές εκλογές. Η οικονομία της χώρας του βρίσκεται σε αναταραχή, με ποσοστό πληθωρισμού άνω του 70%. Λόγω της ιδιότυπης κατανόησης των οικονομικών από τον Ερντογάν και της συνεχούς παρέμβασής του στην τουρκική κεντρική τράπεζα, οι τουρκικές αυξήσεις τιμών συνδέονται άμεσα με αυτόν.
Υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί να είναι δελεαστικό για τον πρόεδρο να ξεκινήσει έναν πόλεμο εναντίον της Ελλάδας για να κερδίσει τον λαϊκό σεβασμό. Ένας πόλεμος θα αποσπούσε την προσοχή από την εσωτερική πολιτική και τον πληθωρισμό.
Αντίθετα, η Ελλάδα έχει λίγα να κερδίσει από τον πόλεμο. Ναι, μπορεί και ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης να επιθυμεί αντιπερισπασμούς από την οικονομική πολιτική.
“Η Ελλάδα θα χάσει αλλά η Τουρκία θα απομονωθεί”
Ωστόσο, ο στρατός της Ελλάδας δεν “ταιριάζει” με τον στρατό της Τουρκίας, επομένως είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχανε σε μια σύγκρουση με την Τουρκία.
Συνολικά, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν σωστό νικητή σε έναν νέο ελληνοτουρκικό πόλεμο. Η Τουρκία μπορεί να επικρατήσει στρατιωτικά, αλλά θα αποσταθεροποιήσει περαιτέρω την οικονομία της και θα απομονωθεί περισσότερο από άλλα μέλη του ΝΑΤΟ.
ρος το παρόν, ένας πόλεμος φαίνεται απίθανος γιατί θα ήταν μια συνολική καταστροφή.
Και πάλι, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που πολλοί πίστευαν ότι ο Πούτιν δεν θα εισέβαλε ποτέ στην Ουκρανία” καταλήγει.
Εδώ θα πρέπε να διευκρινίσει τι ακριβώς εννοεί με τη λέξη “απομόνωση”. Έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ; Ολική έξοδος από το ΝΑΤΟ; Το παραλείπει σκόπιμα ο Νεοζηλανδός.
ΠΗΓΗ: https://warnews247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου